Kilokalorie (kcal) lub kilodżule (kJ) określają, jak dużo energii obecnej w pożywieniu organizm może przyswoić przez trawienie. Energia ta może być użyta natychmiast do podtrzymywania funkcji życiowych (oddychanie, bicie serca) i np. poruszania ciała podczas ćwiczeń. Energia, która nie została zużyta, jest przechowywana krótkoterminowo w postaci cukrów i później zamieniana na tłuszcze, które stanowią długoterminową rezerwę energetyczną.
Energia jest uzyskiwana z żywności w wyniku reakcji chemicznych. Ze względu na zasadę zachowania energii, energię można uzyskać tylko wtedy, gdy struktura chemiczna cząsteczek jedzenia ulegnie zmianie. Skoro nierozpuszczalne cząstki błonnika nie ulegają zmianie w przewodzie pokarmowym, organizm nie powinien wchłonąć energii z nich. Ponieważ rozpuszczalny błonnik jest zmieniany w trakcie fermentacji, mógłby dostarczyć energii dla ciała.
W 2009 r., dietetycy nie osiągnęli porozumienia w sprawie, ile energii jest rzeczywiście absorbowanej, ale niektórzy przyjmują, że w przybliżeniu około 2 kcal (8,5 kJ) na gram rozpuszczalnego błonnika. W niektórych krajach, błonnik nie jest wymieniany na etykietach pożywienia i przyjmuje się, że ma 0 kcal przy obliczaniu całkowitej kaloryczności jedzenia. W innych krajach oba rodzaje błonnika muszą być wymienione na etykiecie i przyjmuje się, że dostarczają 4 kcal/gram, gdy obliczana jest całkowita liczba kalorii pożywienia (chemicznie błonnik jest rodzajem węglowodanu, a inne węglowodany dostarczają 4 kcal na gram). W USA przyjmuje się, że rozpuszczalny błonnik ma 4 kcal na gram, ale nierozpuszczalny błonnik może być traktowany jako niedostarczający energii (0 kcal) i nie jest wymieniany na etykiecie.